و به روايت ديگر زبان خود را در دهان حضرت كرد و زبان آن حضرت را مى مكيد پس از اميرالمؤمنين (ع) پرسيد كه او را نامى گذاشته اى؟ آن حضرت فرمود كه برتو سبقت نخواهم گرفت در نام، حضرت رسول (ص) فرمود كه من نيز سبقت بر پروردگار خود نمى گيرم پس حق تعالى امر كرد به جبرئيل كه از براى محمّد (ص) پسرى متولّد شده است برو به سوى زمين سلام مرا به او برسان و تهنيت و مبارك باد بگوى و بگو كه على نسبت به تو به منزله هارون است به موسى، پس او را مسمّى كن به اسم پسر هارون.پس جبرئيل بر آن حضرت نازل شد و آن حضرت را مبارك باد گفت و گفت كه حق تعالى فرموده كه اين مولود را به اسم پسر هارون نام كن؛ حضرت فرمود كه اسم او چه بوده؟ جبرئيل گفت اسم او شَبَّر، آن حضرت فرمود كه لغت من عربى است. جبرئيل گفت: او را حسن نام كن؛ پس او را حسن نام نهاد و چون امام حسين (ع) متولد شد حق تعالى به جبرئيل وحى كرد كه پسرى از براى محمّد (ص) متولّد شده است برو او را تهنيت و مبارك باد بگو و بگو كه على از تو به منزله هارون است از موسى پس او را به نام پسر ديگر هارون مسمّى گردان.چون جبرئيل نازل شد بعد از تهنيت، پيغام ملك عَلاّم را به حضرت خير الاَنام (عليه و على آله آلاف التحيّة والسلام) رسانيد حضرت فرمود كه نام آن پسر چه بود؟ جبرئيل گفت: شبير، حضرت فرمود: زبان من عربى است، جبرئيل گفت: او را حسين نام كن كه به معنى شبير است پس او را حسين نام كرد.و شيخ جليل على بن عيسى اربلى (ع) در (كشف الغمّه) روايت كرده است كه رنگ مبارك جناب امام حسن (ع) سرخ و سفيد بود و ديده هاى مباركش گشاده و بسيار سياه بود و خدّ مباركش هموار بود و برآمده نبود و خط مو باريكى در ميان شكم آن حضرت بود و ريش ‍ مباركش انبوه بود و موى سر خود را بلند مى گذاشت و گردن آن حضرت در نور و صفا مانند نقره صيقل زده بود و سرهاى استخوان آن حضرت درشت بود و ميان دوشهايش گشاده بود و ميانه بالا بود و از همه مردم خوشروتر بود و خضاب به سياهى مى كرد و موهايش مُجَعّد بود وبدن شريفش در نهايت لطافت بود.و ايضا از حضرت اميرالمؤ منين (ع) روايت كرده است كه جناب امام حسن (ع) از سر تا به سينه به حضرت رسالت شبيه تر بود از ساير مردم و جناب امام حسين (ع) در ساير بدن به آن حضرت شبيه تر بود و ثقة الاسلام كلينى (ره) به سند معتبر از حسين بن خالد روايت كرده است كه گفت: از حضرت امام رضا (ع) پرسيدم كه در چه وقت براى مولود مبارك باد بايد گفت؟ حضرت فرمود: چون امام حسن (ع) متولّد شد جبرئيل براى تهنيت در روز هفتم نازل شد و امر كرد آن حضرت را كه او را نام و كنيت بگذارد و سرش را بتراشد و عقيقه از براى او بكُشد و گوشش را سوراخ كند؛ و در وقتى كه امام حسين (ع) متولّد شد جبرئيل نيز نازل شد و به اينها امر كرد، آن حضرت به عمل آورد و فرمود كه دو گيسو گذاشتند ايشان را در جانب چپ سر و سوراخ كردند گوش راست را در نرمه گوش و گوش چپ را در بالاى گوش.

و در روايت ديگر وارد شده است كه آن دو گيسو را در ميان سر ايشان گذاشته بودند و اين اصحّ است.